"İnsancıklar" Dostoyevski'nin ilk kitabı. "Zavallı İnsanlar" yerine "İnsancıklar" olarak çevirilmesini de oldukça güzel bulduğumu eklemem lazım, kitabın her paragrafında bizde acma duygusu yaratan bu insanlar daha iyi ifade edilemezdi diye düşünüyorum. Yoksulluğun gururu ve başkalarına yardım etme duygusunu yok etmediğinin en güzel örneği bu roman. Okuması çok zor oldu, özellikle de günümüz tüketim çağında geçmişte yaşamış insanların ekmeğini yiyormuşuz gibi hissedip lokmaların boğazıma takılıp kalmasını yaşadım adeta. Karşılıklı mektuplar şeklinde yazılmış olmasının da kitabı daha etkileyici hale getirdiğini düşünüyorum. Dostoyevski ile tanışmak isteyenlere önerilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder