KOBO ABE “KUMLARIN KADINI”

 Okurken ağzım, yüzüm, gözüm  kum doldu...Öyle sahici ve yalın bir anlatımla gerçeküstü varoluşsal bir öykü anlatıyor Kobo Abe. japon Edebiyatı'nın hayrete düşürücü, sürprizlerle dolu bir tarafı var gerçekten, bir de yabancılığı, yabanıllığı. Kitabın gerçek kahramanı kim diye düşündüm, adam mı kadın mı? Herhalde kadın-sabreden, boyun eğen belki de yılmayan. Adamsa varolmak için yolllara düşüp kaybolup gidiyor anlayacağınız. Etkileyici ve düşündürücü bir okumaydı, tavsiye edilir.

GUSTAVE FLAUBERT “BİLİRBİLMEZLER”

 Bouvard ile Pécuchet, Edi ile Büdü gibi her yeni şeyin, bilimin, kültürün, sanatın, sporun vs. peşinden düşünmeden koşan iki arkadaşın ansiklopedik roman tarzında yazılmış hikayesi. Kitabın adı çok yerinde olmuş, tam da bilirbilmez iki adam. Hayran kaldığım şey merak ettikleri ve kafalarına koydukları bilginin peşinden hiç tereddüt etmeden sonuna kadar gitmeleri. Sonuç tabi hep hüsran...Eğlenceli ve zekice oluşturulmuş bu kurgu kitabın döneminin çok ilerisinde olduğunun altını çizmek lazım. Flaubert'in din, siyaset ve bilim ile ilgili görüş ve eleştirileri ile zenginleştirdiği bu romana çok emek verdiği aşikar. Bu romanı klasik bir eserden çok modern bir eser olarak değerlendirmek gerektiği kanısındayım. Kesinlikle tavsiye edilir. 

JEAN-LOUIS FOURNIER “ OTOPSİM”

 Jean Louis Fournier'in ilk okuduğum kitabı, tavsiyeler üzerine okudum ve çok beğendim.  Masalsı-fantastik  otobiyografik  bir öykü anlatmış yazar. İnsanın kendisini ve tüm yaşamını otopsi masasına yatırması, herşeyden önce ölümle bu kadar soğukkanlılıkla ve alaycı bir tavırla yüzleşmesi çok kolay olmasa gerek. Okuyucu da bu sayede kendi ölümlülüğü ve yaşam muhasebesi ile baş başa kalıyor. Yaşam nedir, nasıl geçer diye sorguladığımızda, başkalarıyla kurduğumuz ilişkidir-ilişkilerdir diyebiliriz. İnsanların gözünde biz, kendi zihnimizdeki biz ile bütünleşir ve yaşayıp gideriz. Hayal kırıklığı da burada başlar. Öldükten sonra dışarı çıkıp kendimize uzaktan ya da Fournier gibi içeride kalarak dışarıdan bakabilir miyiz bilemiyorum, ama belki yaşarken bunu başarabiliriz ve birçok şeyi değiştirebiliriz diye düşünüyorum. Daha vakit varken...

DOSTOYEVSKI "ÖLÜLER EVİNDEN ANILAR"

Dostoyevski'nin Sibirya'da ölüm cezasından kurtulup sürgünde geçirdiği yıllardan sonra kaleme aldığı hapishane günlerini anlattığı, otobiyografik nitelikteki bir anı roman "Ölüler Evinden Anılar". Hapishanedekileri ölülere benzetiyor yazar, yaşamıyorlar, nefes almıyorlar çünkü özgür değiller. Mujiklerle soylular hapishanede bile eşit olamıyorlar, günümüzün zengin ve fakirleri gibi. Kitabın ana fikri ise "insan her şeye, her yere alışır". 

ETIENNE DE LA BOETIE “GÖNÜLLÜ KULLUK ÜZERİNE SÖYLEV”

16.yy’da yazılan zamansız, evrensel bir kitap.

La Boetie bu kitapta üç tür tiranlık olduğundan bahsediyor; seçilen tiranlar, fetihle başa gelen tiranlar ve mirasla edinen tiranlar. İlginç olan tiranların nasıl başa geldikleri farketmiyor, yönetim şekilleri çok benzer. Seçilenler halkı evcilleştirilecek boğa gibi görüyorlar ve tiranlığı kendi nesillerine aktarma hırsı yaşıyorlar. Fetihle başa geçen tiranlar halka avlarıymış gibi, kral doğanlar ise mirasları gibi davranıyorlar, sonuçta hepsi halkların özgürlüğünü hiçe sayarak onları kullaştırıyor. Peki halk ne yapıyor? Halk da kul olmaya alışıyor ve bu döngüden bir türlü kurtulamıyor. Tiranların çevresinde de altı kişi olduğundan bahsediyor yazar. Bu altı kişi tirandan daha tirancı olarak altı bin kişiye hükmediyor, böylece kendi çıkarları doğrultusunda tiranın gücünü koruyorlar.

 

 

DOSTOYEVSKI “SUÇ VE CEZA”

 "Suç ve Ceza" herhalde anlatılmakla, yazılmakla bitirilemeyecek bir başyapıt. İnsanın adaletsizlik karşısında suç işlemekten geri duramadığının, vicdanı ile çekişmesinin, öfkesi ve pişmanlıklarıyla karanlıklara gömülmesinin romanını da en güzel Dostoyevski yazardı zaten.Dostoyevski'nin içine bir yaşam sığdırdığı bu kitap her eserinde olduğu gibi otobiyografik özellikler de içeriyor. Bize de okumak ve üzerinde düşünmek kalıyor. Dostoyevski hayatta olsaydı belki ona tek sözüm, "keşke böyle bir romanın Türk filmi tadında bir sonu olmasaydı" olurdu. Tabi önce Dostoyevski'yi Yeşilçam kültürü ile tanıştırmak lazım.Kitabı sesli kitap olarak dinledim, seslendirenlerin çok başarılı olduğunu eklemem lazım.

https://www.youtube.com/watch?v=sAU-kwM95bA&t=10981s

DOSTOYEVSKI "İNSANCIKLAR"

 "İnsancıklar" Dostoyevski'nin ilk kitabı. "Zavallı İnsanlar" yerine "İnsancıklar" olarak çevirilmesini de oldukça güzel bulduğumu eklemem lazım, kitabın her paragrafında bizde acma duygusu yaratan bu insanlar daha iyi ifade edilemezdi diye düşünüyorum. Yoksulluğun gururu ve başkalarına yardım etme duygusunu yok etmediğinin en güzel örneği bu roman. Okuması çok zor oldu, özellikle de günümüz tüketim çağında geçmişte yaşamış insanların ekmeğini yiyormuşuz gibi hissedip lokmaların boğazıma takılıp kalmasını yaşadım adeta. Karşılıklı mektuplar şeklinde yazılmış olmasının da kitabı daha etkileyici hale getirdiğini düşünüyorum. Dostoyevski ile tanışmak isteyenlere önerilir.